De Dordogne staat bekend om de walnoten. Dat is vandaag goed te zien als we langs tal van boomgaarden met notenbomen lopen. 

Bij een boerderij komt er weer een hond op ons af, maar deze lobbes kwispelt vrolijk met zijn staart. Hij wandelt achter ons aan en even later komt zijn kameraad er ook bij.

De twee honden spelen samen, rennen soms een stukje vooruit, maar komen steeds bij ons terug, alsof wij hun nieuwe baasjes zijn.

We proberen ze naar huis te sturen, verstoppen ons en lopen zelfs een stukje terug. Niks helpt, de dieren blijven trouwhartig bij ons. Na zo’n drie kilometer komen we in het dorpje Sorges en ze wandelen nog steeds achter ons aan. De kerk biedt redding. We glippen naar binnen en doen de deur snel achter ons dicht. Door een kier zien we dat de honden voor de deur zijn gaan liggen en we horen ze hijgen. Wat nu?

Na een tijdje stopt er een auto voor de kerk. Het portier gaat open en een man roept: “Viens! Viens!” De autodeur klapt weer dicht en de auto rijdt weg, mét de honden erin. Vermoedelijk hebben de dieren dit kunstje al vaker uitgehaald en is het niet de eerste keer dat hun baas ze heeft opgehaald in een dorp kilometers verderop.

We branden een kaarsje bij het beeld van de heilige Jakobus van Compostella, als dank voor de goede afloop, maar ook om even stil te staan bij de mensen die momenteel een moeilijke tijd doormaken.

Bij café Brocante trakteren we onszelf op koffie en een chocoladegebakje met een grote walnoot erop. De rest van de dag wandelen we door de bossen.

Als we een bord met ‘Compostelle plus que 1210 kms’ zien, realiseren we ons dat dit ongeveer de afstand is die we al hebben afgelegd. We zijn dus op de helft van de route naar Santiago de Compostella!