Gistermiddag arriveerden we in een pelgrimsherberg waar nog elf andere wandelaars overnachtten, voornamelijk Fransen. Er waren geen winkels en restaurants in het dorpje, dus deelden we  het eten dat we hadden. Daarna ging iedereen slapen. Nou ja, slapen… Dolph en ik hebben nauwelijks een oog dichtgedaan, vanwege de ‘houtzagerij’ op onze slaapzaal.

We vertrekken vandaag in alle vroegte, het is nog donker, naar het Baskische Saint-Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën. Als de zon opkomt, is het landschap in een dikke mist gehuld. Vroeg in de middag lopen we het drukke pelgrimsstadje binnen door de poort van Saint-Jacques.

Hier hebben we lang naar uitgekeken. We kennen Saint-Jean-Pied-de-Port uit de indrukwekkende film The Way.

Op deze plek start de pelgrimstocht van de Amerikaanse dokter Tom, die op de Camino in de voetsporen treedt van zijn overleden zoon Daniel.

Omdat de naden van mijn wandelschoenen loslaten, gaan we op zoek naar een schoenmaker. We vinden een echte vakman, die mijn schoenen op een ouderwetse naaimachine stikt. Die kunnen er weer even tegen.

Aan het eind van de dag pikken we nog een spannende wedstrijd pelote mee, een Baskische kaatssport, waarbij twee teams van twee spelers elkaar de bal via muren toespelen. Dat doen ze met de blote hand, maar het kan ook met een racket of een soort mand aan een handschoen. We zitten in de nok van de arena en klappen enthousiast mee met de andere supporters.