We krijgen steeds meer signalen dat we Fátima naderen: blauwe pijlen, stickers, wegwijsborden, tegeltableaus en blauwe strepen op de weg, als een geïmproviseerd wandelpad.

Als we deze ochtend vertrekken, is het nog droog. We lopen over een mooie weg, tussen de olijf- en sinaasappelbomen. Na een half uur begint het al te regenen en het houdt niet op tot het middaguur.

‘s Middags klaart het op, maar in de buurt van Coimbra begint het alweer te plenzen.

Snel trek ik mijn regenponcho aan en dat is maar goed ook. Een automobilist rijdt expres door een grote plas en ik krijg een watergolf van jewelste over me heen. Ik ben drijfnat, wat een rotstreek!

Ik ben er flink chagrijnig van, maar realiseer me dan dat dit de eerste  vervelende persoon is die we in 131 dagen zijn tegengekomen. Dat is toch ongelooflijk! Mijn slechte humeur verdwijnt als sneeuw voor de zon.