Om 6 uur ontbijten we tegelijk met groepjes werklui. Zij stappen even later in hun busjes en wij nemen de benenwagen.

We volgen een stuk van de Voie de la Liberté, de herdenkingsweg over de route van de geallieerde troepen vanaf D-Day in 1944. Om de kilometer is de weg gemarkeerd met een ‘borne’, een betonnen of kunststof mijlpaal. 

Op de route komen we veel champagnehuizen tegen. Daarna lopen we over mooie paden langs wijngaarden, akkers en door bossen.

We hopen te lunchen in het dorp Montmort-Lucy, maar helaas is het restaurant dicht, evenals de bakker. Daarom verorberen we ons noodrantsoen van toast en een blikje vis op een leeg terras en lopen daarna weer een bos in. Daar doen we ons tegoed aan bramen. Door de toegenomen stikstof in de bodem groeien de bramenstruiken heel snel. Voor nu is dat fijn voor ons, maar eigenlijk is het heel zorgelijk. Bramenstruiken, brandnetels en bepaalde grassen verdringen andere planten en daarmee ook bepaalde insecten en vogels. Zo gaat de biodiversiteit hard achteruit, ook hier in Frankrijk.

Vóór ons wandelavontuur hadden we bedacht: we lopen 20 tot 25 kilometer per dag. Toch gaan we vaak over het voorgenomen aantal kilometers heen, omdat er weinig slaapplaatsen te vinden zijn in Noord-Frankrijk. Vandaag is het ook weer bikkelen met 38 kilometer in de benen. 

Als we eindelijk op het adres van de chambre d’hôtes aankomen, wacht ons een onaangename verrassing. We staan op het juiste adres, maar in het verkeerde dorp. We zijn drie kilometer te ver doorgelopen. Om dat stuk weer terug te lopen gaat ons echt te ver. Wat nu? Ik bel de eigenaresse van de chambre d’hôtes en vertel het verhaal. Gelukkig biedt ze aan om ons met de auto op te halen. Zo zijn we toch nog snel terug in Baye.