“Word je elkaar niet zat als je voortdurend met z’n tweeën bent?” vragen mensen weleens. Nou, nee dus. Het is echt niet zo dat we steeds naast elkaar wandelen, integendeel. Vaak loopt Dolph een stukje voorop, want zijn tempo ligt net wat hoger. Hij wacht altijd bij een afslag of als de afstand te groot wordt. Dan lopen we weer samen op.

Het is juist fijn om deze tocht met z’n tweeën te maken, om gedachten te delen, elkaar te steunen als het even wat minder gaat, samen te lachen om flauwe grappen en elkaar te ontlasten.

We strijken neer op een bankje en genieten van het uitzicht en de stilte. Het enige wat we horen zijn de vogels en de wind die door de bomen waait.

De Dordogne is nu ons wandelterrein. We kennen deze mooie en bosrijke omgeving al een beetje van vroegere vakanties. Vorig jaar zijn Dolph en ik er nog even snel geweest toen we Jasmijn met de auto gingen ophalen van haar stage in Córdoba. Op Polarsteps is te zien dat we de Spaanse grens nu, heel langzaam, als een soort rups, naderen.

Als we in de pelgrimsherberg in Thiviers arriveren, zijn we een keer niet de enige gasten. Een oudere, Franse pelgrim met een wandelkar overnacht hier ook. Hij is niet zo spraakzaam en gaat zijn eigen gang. Ook dan is het fijn om met z’n tweeën te zijn.