Het is goed toeven bij de chambre d’hôtes van Nicole en John. Het echtpaar probeert zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven en wij mogen meeproeven: gele boontjes uit de moestuin, heerlijke appelcompote, zes soorten zelfgemaakte jam en kakelverse eieren van eigen kip. Het kan niet op. Alleen de reuzel sla ik liever over.

Gistermiddag kwamen we hier binnen door de voordeur, vanochtend stappen we om 6.30 uur door de achterdeur naar buiten, recht de graanvelden in.

We lopen langs akkers en windmolens, door bossen en stille dorpjes. Zandpaden, kasseienweggetjes en verharde wegen wisselen elkaar af. Onderweg komen we bijna niemand tegen. Iedereen met een beetje verstand blijft achter de rolluiken op deze snikhete dag.

Dolph wandelt het laatste stuk, met zijn oortjes in, luid zingend voorop: ‘Hee gaode mee dan gaan we een eindje lopen’ (Gerard van Maasakkers). Niemand die het hoort. Ik sjok er als een schildpad achteraan. We zijn er bijna. Om 12 uur bereiken we onze slaapplaats en ploffen we neer op een terras in de schaduw. Genoeg inspanning geleverd voor vandaag.