We hebben maar liefst tien uur geslapen en al onze spullen zijn weer droog. Laat de nieuwe dag maar komen! We lopen door een dromerig landschap. De bergen zijn in mist gehuld en een waterig zonnetje laat zich zien.

Een rijtje koeien eet onverstoorbaar en tevreden verder als wij langskomen. Het dreigt weer te gaan regenen, maar de donkere wolken drijven over.

Terwijl ik over een oude spoorbrug loop en Dolph een foto maakt, zie ik een fluoriserend blauwe ijsvogel over het water scheren. Ik kijk hem ademloos na.

‘s Middags hebben we het idee dat we door bergweiden in Zwitserland lopen. Her en der staan witte, chalet-achtige huizen in het groene landschap. In de verte horen we koeienbellen rinkelen en boven ons hoofd cirkelen roofvogels.

Plots staan we voor een pad dat steil omhooggaat. We zien tal van wandelaars als stipjes in de verte naar boven klauteren. Daar zijn al die pelgrims dan eindelijk! Vier routes naar Santiago de Compostella komen hier samen: Die uit Tours, Vezelay, Le Puy en Arles. 

Op de bergtop is het uitzicht adembenemend mooi en mensen komen juichend boven. Ook Harm, ons wandelmaatje sinds een tijdje, komt met een blij gezicht aangewandeld. We kijken uit op de indrukwekkende pieken van de Pyreneeën. 

Dolph wil een foto van me maken en gaat erbij liggen. Dit vrolijke tafereel wordt ook door Harm opgemerkt en hij maakt daar weer een foto van. Deze klim is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt op onze tocht.