Onze Amerikaanse buurvrouw in de slaapzaal is druk in de weer met de behandeling van haar blaren. Een andere kamergenoot hebben we net blij gemaakt met wat kamferspiritus om de huid van haar voeten te verharden. Het lijkt hier wel een blarenpost van de Nijmeegse Vierdaagse.

Ik ga alvast op kousenvoeten naar de hal, waar onze schoenen staan. In een pelgrimsherberg moet je je wandelschoenen meestal in de buurt van de voordeur neerzetten, in een kast, op een plank of op de grond.

Dat gaat niet altijd goed. We hoorden van een medepelgrim dat iemand anders zijn schoenen had meegenomen. Het paar overgebleven schoenen paste hem niet. Er zat dus niks anders op dan op zijn sandalen verder te wandelen.

Onze schoenen staan gelukkig nog op hun plek in de kast. Een pelgrim uit Litouwen is ook bezig met zijn schoeisel. Hij heeft maar liefst drie paar meegenomen, voor elk terrein een ander soort.

Zelf hou ik het bij mijn Hanwag wandelschoenen en Dolph zweert bij Salomon trailrunners. Het type schoen verklaart waarschijnlijk ons tempoverschil, haha.

We hebben inmiddels al heel wat wandelaars ontmoet die grote problemen met hun voeten hebben. Zo waren er die twee Deense meisjes. Het ene meisje had te kleine schoenen en moest met haar blauwe tenen zelfs naar de eerste hulp. Haar vriendin had wonden op haar hielen en loopt nu op sandalen met teensokken.

Er was zelfs een man die op blote voeten in de regen de Pyreneeën overstak, omdat zijn natte schoenen zoveel pijn veroorzaakten.

Vandaag stappen onze schoenen weer over lange paden door kale velden en slaperige dorpjes. We verlaten de provincie Palencia en komen aan in de provincie Léon. 

In het hostel in Sahagún trappen we onze stoffige schoenen uit en verruilen ze voor sandalen. Het is heerlijk om de tenen lucht en ruimte te geven aan het eind van een wandeldag.