Aan alle twijfel of ik ooit naar Santiago de Compostela ga lopen, is een einde gekomen. Het vliegtuig heeft me naar Porto gebracht. Even was er nog de twijfel…de bosbranden in Portugal en Galicië. Zelfs in Nederland werd het zonlicht vertroebeld door de as van deze branden. Maar eenmaal aangekomen in Porto is de hitte verdreven en slenter ik door een heel druilige stad. Mijn eerste bestemming is de kathedraal. Daar haal ik mijn ‘Credencial del Peregrino’, een stempelkaart voor de pelgrims naar Santiago. Onderweg wordt ik geacht stempels hierin te verzamelen. Dat geeft me de mogelijkheid om als pelgrim onderweg te kunnen slapen in speciaal daarvoor ingerichte herbergen. En als je genoeg stempels hebt en tenminste 100 kilometer hebt afgelegd, mag je eenmaal in Santiago de ‘Compostela’ ophalen. Het is een officieel document dat je de bedevaart goed hebt volbracht. Zover is het nog lang niet. Van een bedevaartsgevoel in de kathedraal is helemaal geen sprake. Tientallen toeristen die met bussen in georganiseerde groepen zijn afgezet overvallen deze grote kerk. Terwijl de gidsen in het Engels, Portugees, Chinees en Frans hun verhaal afdraaien zorgen de mobiele telefoons ervoor dat alles wordt vastgelegd. Bij thuiskomst kunnen de achterblijvers zich verheugen op al die foto’s die tot hen komen.

Nu is de toerist in me wakker gemaakt. De toeristische attractie is de brug van Eiffel. Naast de Eiffeltoren heeft hij ook de Ponte Luis I ontworpen. Op deze regenachtige dag is het een treurig plaatje.