Wat een nacht. We ontdekten al snel dat er een feesttent pal achter ons hotel stond. De muziek begon rustig met een live keyboard-artiest en ging over in het genre ‘gouwe ouwe’, met toppers als Neil Diamond en Tom Jones. Via ‘What is love’ van Haddaway kwamen we terecht bij ‘Kind van de duivel’ van Jebroer. De volumeknop werd helemaal opengezet. Om 2 uur ‘s nachts dachten we: waar zijn we nu weer terechtgekomen?

Niet gek dat Dolph de volgende ochtend na een kilometer lopen zegt: “Volgens mij zitten we helemaal fout. We gaan de verkeerde kant op.” Boos kan ik niet worden, want Dolph zoekt altijd de routes uit. En dat doet hij meestal fantastisch.

Als we weer op de goede weg zitten, wandelen we bijna de hele dag door het bos. We komen enkele wandelaars tegen en een heleboel jongeren die in dit mooie gebied survivallen of mountainboarden. 

We lopen een stuk over een oude spoorlijn. Als we in een dorpje aankomen, ruiken we versgebakken brood. Onze reukzin stelt ons niet teleur. Als we de hoek omgaan, zien we dat de bakker op deze maandag open is. De zoete broodjes gaan erin als koek.

Als we bijna bij onze airbnb zijn, zegt Dolph: “Volgens mij zitten we fout.” Alweer moeten we een kilometer teruglopen, maar even later zitten we heerlijk te relaxen voor ons tuinhuis, onder het genot van een uitgebreide borrelplank.