Hoera! Vandaag zijn we de eerste 1000 kilometer voorbij. Dolph, wat gaat er nu door je heen? “Eh, nou… Je overvalt me wel een beetje met die vraag.”

Op precies 1000 kilometer maken we een selfie in La Chapelle-Baloue. We zijn zo gefixeerd op die foto, dat we het juiste camino-pad missen.

Geen probleem, een paar kilometer verderop zitten we weer op de goede route.

We zijn nu op eenderde deel van onze wandeltocht en het is tijd voor een kort resumé. De afgelopen 46 dagen zijn we zonder kleerscheuren doorgekomen, een paar gaatjes in onze t-shirts en versleten schoenzolen daargelaten. De blaren op onze voeten zijn inmiddels eeltplekken geworden. 

We genieten van de natuur en de absolute stilte. Soms is het een beetje te stil in de uitgestorven Franse dorpen. Dan zijn we blij als we eens iemand tegenkomen, zoals het gezellige stel uit Amstelveen, dat we vanavond in een restaurant in La Soutteraine hebben ontmoet. 

Het is heerlijk om elke dag zorgeloos te wandelen. Het enige wat we moeten regelen is eten, drinken en een slaapplaats. En natuurlijk moet er nog gelopen worden. Dat valt niet altijd mee, maar het gaat ons steeds beter af.