“Zijn we in het riool beland?” zeiden we gistermiddag grappend tegen elkaar, toen we in La Réole aankwamen. Een paar dronkaards zwalkten over de opgebroken stoep, op een plein stond een groepje schreeuwende mensen, stoere mannen scheurden in pauperbakken door de straten.

Toch heeft deze stad aan de oevers van de Garonne zeker ook een fraai gezicht.

Leegstaande winkelpanden staan zij aan zij met boekenzaakjes en galerieën. Vervallen huizen zijn opgefleurd met geveltuintjes en oude gebouwen worden opgeknapt door creatievelingen.

Wij hebben in het huis van een jonge kunstenaar overnacht. Thierry woont en werkt beneden en van de bovenverdieping heeft hij een gezellige Airbnb gemaakt.

Na een goede goede nachtrust wandelen we de stad uit over le pont du Rouergue, een hangbrug uit 1934 die wat weg heeft van de Golden Gate Bridge in San Francisco.

Aan de overkant lopen we over een dijk langs de rivier. Ik vraag aan Dolph of hij de sleutel aan Thierry heeft teruggegeven. “Oh nee, vergeten!” Met als gevolg dat Dolph vandaag vier kilometer extra loopt om de sleutel terug te brengen. Ik wacht ergens in de schaduw op hem. Eigenlijk vindt hij het wel lekker, zo’n wandelingetje zonder rugzak.

Het is vandaag een afwisselende tocht. Soms doet het landschap denken aan Nederland, met populieren, dijken, maïsvelden en mooie wolkenluchten. We eindigen de middag met medepelgrim Harm in de ruige bar Le Coyote, het thuishonk van motorrijders. Alleen zijn er op dit vroege tijdstip nog geen bikers te bekennen.