De rugzakken voelen vandaag loodzwaar. We zijn met onze gedachten bij Sebastiaan, een voetbalvriend van Dolph, en zijn naasten. Tot ons verdriet is Sebastiaan veel te jong overleden. Hij was de meest sportieve van het Beljaars zaalvoetbalteam én de topscorer. Hoe is het mogelijk dat hij als eerste op zijn laatste reis is gegaan. 

Vandaag is de uitvaart en we kunnen er alleen online bij zijn. We volgen de dienst op een bijzondere plek in de bergen van Navarra, onder een boom waar pelgrims hun wensen en herinneringen achterlaten. Wij herinneren ons Sebastiaan als een goedhartige, betrouwbare en sociale vent. Zijn bescheidenheid sierde hem.

Een Britse pelgrim die we al eerder hebben ontmoet, loopt voorbij. Hij vraagt lachend of we aan het gamen zijn. We vertellen dat we naar de uitvaart kijken van een overleden vriend. De pelgrim zet zijn hoed af, legt die op zijn hart en maakt een buiging.

Na de uitvaart krijgen we het bidprentje toegestuurd. Zijn geliefde Irma heeft  geschreven: ‘Je hield enorm van de bergen. Je zei altijd dat het leven daar eenvoudig wordt, omdat al het overbodige wegvalt. Alles wat je nodig hebt zit in je rugzak.’

Ook staat er: ‘Soms is het beter iets moois te verliezen dan het nooit te hebben gehad.’

We lopen in stilte aan het eind van de karavaan naar Logroño. Sebastiaan zal altijd voortleven in onze herinnering.