We hebben de hele dag het gevoel dat we in een film lopen, in een western, een natuurfilm over de Serengeti, een documentaire over de hoogvlakte in Peru of een uiterst langzame roadmovie. Het begint ‘s ochtends vroeg al, als we in het donker het dorp uitlopen onder de sterrenhemel.

Bij zonsopkomst is het licht zo mooi, dat ik de zon nog even probeer tegen te houden, maar het mag niet baten. We klimmen een berg op en lopen over de eindeloze vlakte van de meseta. In de zomer staan de velden hier vol met wuivend graan, maar nu zijn de akkers leeg en kaal. 

We komen langs een bijzondere plek: het klooster van San Anton. Vroeger was hier een pelgrimshospitaal. Nu staat er alleen nog een ruïne en pelgrims kunnen er overnachten. Het is nog vroeg, dus wij lopen een stukje verder.

Voor ons ligt een berg, met een pad dat steil omhooggaat. De klim is een beproeving, maar het uitzicht is fantastisch.

Het is als de zee, maar dan zonder water. Zo ver we kunnen kijken, zien we kale velden en windmolens aan de horizon. Zo’n wijds uitzicht hebben we nog nooit gezien.

We hopen te overnachten in het kerkje van San Nicolas, pal aan de Camino. Reserveren is niet mogelijk en daarom gaan we op goed geluk. Helaas is deze herberg in oktober al gesloten, dus zoeken we onze heil in een dorpje verderop. Daar is nog wel een stapelbed vrij bij herberg La Mochila, ofwel ‘de rugzak’.