Ik heb er zin in. Het beloofd een snikhete dag te worden. Dus ik besluit om vroeg te vertrekken. Om zeven uur is het nog pikdonker. Even geen rekening gehouden met het uur tijdsverschil tussen Portugal en Spanje. Op mijn smartphone wordt dat natuurlijk meteen aangepast. Maar de zon houdt daar geen rekening mee. Die laat nog even op zich wachten. Met mijn zaklantaarn op mijn telefoon ga ik op zoek naar de gele pijlen. Als ik later geen pijl meer kan vinden en vragend om me heen kijk, stopt er een auto. Santiago? Si, antwoord ik. En de portier vliegt open. Hij zet me wel even af, een kilometer terug bij de pijl die ik heb gemist. Als ik later uit een donker bos kom lopen en op een doorgaande weg beland, gebeurt me weer hetzelfde. Als ik weer vertwijfeld om heen kijk, zit ik voor ik het weet in een auto die me even terug weer op de route afzet. Dat zijn toch vreemde krachten op de Camino.

Als het licht wordt merk ik dat de route naar Santiago in Spanje minder mooi is dan in Portugal. In plaats daarvan loop je veel meer langs doorgaande wegen met voorbij stormend verkeer. Ik mis Portugal nu al. Ook de commercie heeft hier goed huisgehouden. Leuke cafeetjes zijn spaarzaam. Op sommige plaatsen zijn ze vervangen door snoep- en drankautomaten langs de route. Wie heeft dat ooit bedacht?

Met die gedachte en de tip dat de stad Pontevedra prachtig mooi moet zijn, is ‘s middags het besluit genomen. Ik loop door! Op één of andere manier trekt Santiago de Compostela mij als een magneet naar zich toe. De ruim 50 kilometer voelt, ondanks de goed gevulde rugzak niet zwaar. In tegendeel. Moe maar voldaan arriveer ik in het schemer in Pontevedra. Het is inderdaad een prachtige stad. In het donker is het zelfs mysterieus. In de oude binnenstad zitten de terrassen vol. Mensen flaneren door de straten. Kinderen zijn verkleed in allerlei creaties van Halloween, dat over een paar dagen is. Op het kerkplein staan vreedzame demonstranten met vlaggen van de Republiek Galicië. Immers, vandaag heeft Catalonië voor onafhankelijkheid gestemd. Dit is wel een stad waar ik langer zou willen blijven. Helaas moet ik weer verder. Ik neem de volgende ochtend afscheid van de stad als de eerste zonnestralen weer achter de kerktoren tevoorschijn komen.