Nu ben ik nog maar 15 kilometer verwijderd van Santiago de Compostela. Wat maakt het lopen naar hetzelfde doel zo bijzonder?

Wat mij vooral bijblijft zijn, naast dat lopen in een mooie omgeving sowieso heerlijk is, de ontmoetingen. Dat klinkt als een cliché. Maar waar vind je zoveel gelijkgestemden uit zoveel verschillende landen bij elkaar? Hier op de Camino dus. Van over de hele wereld komen ze hier naar toe met hetzelfde doel. En één voor één zijn het mooie mensen. Ik geef even een bloemlezing van mensen die ik de afgelopen dagen heb ontmoet.

Vandaag passeerde ik een grote familie Spanjaarden, waarvan de moeder een kinderwagen de berg op duwde. Er was er zelfs één in een camouflagepak. Die is waarschijnlijk in de verkeerde film beland. Veel gekker gaat het niet worden. Of het moeten de Koreanen zijn met hun bamboewandelstok. De Nederlanders herken je meteen, welverzorgd met iets teveel bagage. Ik noemde al eerder de vele Duitsers. En dan dat Russisch stel, waarvan de jongen een didgeridoo van plastic afvoerbuizen meesjouwt. Oh ja, dan heb je nog de Canadees en de Deense die elkaar leerden kennen op een eerdere Camino. Jaarlijks lopen ze samen een stuk. En de Engelsman van gisteren met zijn reuzenrugzak. En ik heb zelfs voor het eerst een echte Catalaanse ontmoet. En dan heb ik nog niet eens gehad over de Zwitsers, Italianen, de verdwaalde Oekraïners, Fransen, Amerikanen, Mexicanen, Zuid-Afrikanen en de bescheiden Australiërs. Het is een bont gezelschap dat de gele pijlen volgt en hier over de paden trekt. En ze hebben één ding gemeen, go with the flow. Straks zijn we in Santiago.