Midden in de nacht stond er ineens een wildvreemde vrouw in onze hotelkamer. “Sorry, I got the wrong key from the reception!” Ze liep gauw de gang weer op. Waarschijnlijk was ze zelf het ergst geschrokken.

‘s Ochtends vroeg struinen we over een schaduwrijk pad, met de Maas aan de rechterkant en imposante rotspartijen aan de linkerkant. We komen verschillende wildkampeerders tegen. Begrijpelijk, want de natuur is hier schitterend.

‘s Middags steken we de rivier over en lopen we een paar uur pal in de zon. Een man die zijn boot schildert lijkt geen last te hebben van de warmte. Onverstoorbaar werkt hij verder.

In de buurt van Givet stappen we Frankrijk binnen. Een gek idee dat we morgen weer in België zullen overnachten. De Franse grens steekt hier namelijk als een soort tuitje België in.

Over ‘tuitje’ gesproken: voordat we naar Fatima vertrokken, vroegen veel vrouwen  me: “Wat doe je eigenlijk als je onderweg moet plassen?” Dan is de uixi een uitkomst. Met deze anatomisch goedgevormde plastuit kan elke dame wateren als een vent.

Een gouden tip van ervaren wandelaarster Riet.

De entree van ons appartement lijkt wel een omgekeerde escape-room: sleutelkastje, deurcode, druppel… Eenmaal binnen krijgen we de deur niet meer op slot. Gelukkig ontdekt Dolph dat de klink dan eerst omhoog moet. 

Vanuit ons zolderraam zien we de in 1555 door Karel V gebouwde Citadel van Givet liggen. Met een eigen keuken en genoeg proviand in onze rugzakken, hoeven wij vanavond de deur dus niet meer uit.