Cruz de Ferro is het hoogste punt van de Camino, op 1504 meter. Vlak voordat we deze bijzondere plek bereiken, zien we een prachtige jacobsladder. Een bundel zonnestralen ontsnapt uit de wolken en vlijt zich neer op de aarde.

Als we bij Cruz de Ferro aankomen, trekt het wolkendek dicht. Op een berg stenen staat een lange, houten paal, met een ijzeren kruis als kroon. De stenen zijn hier in de loop der jaren neergelegd door pelgrims. Velen hebben een steen van huis meegenomen, die een last of zorg symboliseert. Door die steen bij Cruz de Ferro achter te laten, laten ze de last of zorg hier ook liggen.

We dalen af over een pad met veel losse stenen. Ondanks de zware bewolking is het zicht op de omliggende bergen fenomenaal. In het eerstvolgende dorp bestellen we een pelgrimsmenu en warmen we ons op bij de houtkachel.

Als we weer buitenkomen, is het nog harder gaan waaien en de wolken zien er dreigend uit. We hebben geen slaapplek gereserveerd, dus waarom zouden we verder lopen? We kloppen op de deur van Albergue Paroquial Apostel Santiago en worden hartelijk ontvangen door de dienstdoende hospitalero. Er is nog plaats in de herberg.

Steeds meer verregende pelgrims druppelen binnen. De ene oogt fitter dan de andere. Een Spanjaard verzorgt zijn zwaar gehavende voeten en een Italiaan heeft last van opgezwollen enkels. Hopelijk doet een voetenbadje wonderen.