Gisteren hadden we een rustmiddag en -avond in het middeleeuwse stadje Sézanne. We verbleven in een oud huis, dat we helemaal voor onszelf hadden. Dolph had nog genoeg energie om boodschappen te doen. Daarna flanste hij zelfs een driegangenmenu in elkaar. We hebben heerlijk gegeten in de schaduwrijke tuin.

De rugzakken zijn vandaag goed gevuld met een nieuw noodrantsoen en twee stokbroden voor onderweg. We kunnen er weer tegen.

We lopen bijna de hele route langs een oude, overwoekerde spoorlijn, die eindigt  bij gigantische graansilo’s. Waarschijnlijk is alle oogst van de lege akkers hier naartoe gegaan.

Ook vandaag komen we weinig schaduwplekken tegen. Onder een minuscuul boompje nemen we even pauze. Plotseling komt er iemand langslopen. Het is een Nederlander die ook op weg is naar Santiago. Als we vertellen dat we van Fatima naar Fatima lopen, kijkt hij verrast op. Hij heeft in België al over ons gehoord! Blijkbaar hebben Nicole en John van de chambre d’hôtes in Enines over ons verteld. “Waar ligt Fatima eigenlijk?” vraagt hij. “Het klinkt als heel ver weg.”

Moe en bezweet komen we aan bij André en Agnes, die in een boerderij aan het pelgrimspad wonen. Na een verkwikkende douche schuiven we aan voor een smakelijke maaltijd met groenten uit eigen tuin.