Ook op deze dag laat de zon ons niet in de steek. Het beloofd weer een mooie dag te worden als de eerste zonnestralen de ochtendmist weg brandt. Opvallend is dat de Portugese route er prima bij ligt. De ondergrond van klassieke stenen ziet er op de meeste plaatsen uit of ze kort geleden zijn gelegd. Maar het geeft je ontegenzeggelijk ook het gevoel dat er al honderden jaren overheen is gelopen. Kortom, met een beetje fantasie droom je weg in vervlogen tijden dat de pelgrims nog op sandalen en met een stok deze routes volgden.

Voor sommigen wordt het allemaal een beetje teveel. Aan de kant zie ik een stevige Duitse dame, die ik gisteren nog flink heb zien lachen, uitgeteld aan de kant zitten. Een wandelmaatje troost. De tranen glijden over haar gezicht. Met haar hand wijst ze wanhopig naar haar voeten.

 

Vandaag zijn we precies halverwege Santiago. Toeval of niet, maar deze grens krijgt ook letterlijk vorm. Portugal zit erop. Het brengt me even terug in mooie herinneringen. Ook hier verlaten grensposten. Een kantoor ligt er troosteloos bij als ik bij Valença het Portugese land achter me laat. Het heeft me zoveel moois gebracht. Of het zo moest zijn, klinkt er pianomuziek uit het schijnbaar lege kantoor. Nieuwsgierig kijk ik naar binnen en zie een meisje achter de piano in een ruimte die verder helemaal leeg is.

De Internationale Brug uit 1879 verbindt Portugal en Spanje met elkaar. In goed gezelschap van andere pelgrims treed ik het nieuwe gebied Galicië binnen. En dat begint in het plaatsje Tui. En dan heb ik het niet over de die touroperator van all-inclusieve reizen. Nee, dan heb ik het over een oude stad met een kathedraal die al in de verte is te zien. Alle pelgrims op weg naar Santiago zullen hier langs komen.