Het is nog donker als we uit Burgos vertrekken. We werpen een laatste blik op de kathedraal en verlaten langzaam het stedelijk gebied.

Ik loop een stukje op met een oudere Spanjaard. Hij vertelt dat hij al veertien keer de Camino heeft gelopen, steeds vanuit een andere plek in Spanje. Vanuit zijn woonplaats Zaragoza is hij echter nog nooit vertrokken.

Een Italiaanse vrouw vraagt waar ik vandaan kom. Ik antwoord: “Olanda.” Dan vraagt ze: “Da dove hai iniziato?” Ik antwoord: “In Olanda.” Ze herhaalt: “No, iniziato.” Ik zeg weer: “In Olanda.” Ze vraagt: “In Burgos o Pamplona o Saint-Jean-Pied-de Port?” Ik lach en houd vol: “In Olanda.” Haar mond valt open. “In Olanda? Quanti giorni?” Ik antwoord: “tre mesi.” Ze pakt mijn hand en roept: “Felicitazioni!”

Het landschap wordt alsmaar leger en kaler. In een dorpje bezoeken we een kapel, waar drie zusters, hijas de la Caridad, ons hartelijk ontvangen. Zuster Anna wenst ons veel kracht op ons pad, ze hangt ons een goudkleurige medaille met Maria om en geeft ons een omhelzing.

Met een goed gevoel beginnen we aan de lange tocht over het uitgestrekte hoogland van de meseta.

Vanaf een hogergelegen plek zien we Hornillos del Camino in een dal liggen, als een oase in het dorre landschap. Het dorp heeft slechts 69 inwoners, maar is een prettige pleisterplaats voor pelgrims. In de middeleeuwen was dit al een belangrijke halte voor pelgrims met diverse hospitalen en een leprozenkolonie. We overnachten in een pelgrimsherberg en vanavond staat er paella op het menu. Buen provecho!