We hadden ons gistermiddag net geïnstalleerd in de hotelkamer, toen er op de deur werd geklopt. Op de gang stond de vrouw van het hotel, met een man die een beetje beteuterd keek. Hadden wij misschien zijn tasje gevonden? Nee, maar hij mocht zelf wel even kijken. En jawel, onder een deken in de kast lag de geldbuidel van deze pelgrim. Wat een opluchting! Hij had zijn rugzak ‘s morgens meegegeven met het bagagetransport en was zelf ook op pad gegaan. Op zijn eindbestemming kon hij zijn geldbuidel, met paspoort, niet vinden, ook niet in zijn rugzak. Als de wiedeweerga ging hij met een taxi terug naar Villarmentero de Campos. Eind goed, al goed. De vrouw van het hotel stond er hoofdschuddend bij: die gekke pelgrims ook.

Het regent hard als we deze ochtend willen vertrekken. We wachten in het hotel tot de zwaarste buien voorbij zijn. Om half 10 gaan we toch maar van start. We lopen eerst kilometers over een pad langs een drukke tweebaansweg. Daarna lopen we kilometers over een pad langs een rustige tweebaansweg. De enige afwisseling is: regencape aan en regencape uit.

Rond half 12 komen we in een dorp. Een groepje pelgrims staat ongeduldig te wachten bij een herberg. Ze zijn al vroeg vertrokken en staan nu te trappelen om als eerste een slaapplek te bemachtigen. Wij wandelen verder naar het volgende dorp, maar liefst 17 kilometer verderop. Daar staat een stapelbed op ons te wachten.

We waren gewaarschuwd voor dit traject door de eindeloze leegte, maar wij genieten van het ‘niks’. Heel in de verte loopt een enkele pelgrim. We bevinden ons duidelijk in de staart van het peloton. De beloofde foodtruck heeft zijn handel al ingepakt en rijdt ons tegemoet. Helaas, geen colaatje voor ons.

Ook de pelgrimspolitie van de Guardia Civil rijdt voorbij om te checken of er geen pelgrims met problemen op het pad zijn achtergebleven. 

Wij wandelen verder en turen het weidse landschap in.