Het is bewolkt, windstil en muisstil. We horen alleen onze voetstappen op het graspad, alsof we op pantoffels over een hoogpolig tapijt lopen. De zonnebloemen om ons heen zijn uitgebloeid. Een enkele laatbloeier steekt eigenwijs de kop op. Drie reeën huppelen met grote sprongen een heuvel af. Zo ontvouwt de dag zich als een uitklapbaar prentenboek.

We wandelen langs omgeploegde akkers, fruitbomen en ouderwetse moes- en bloementuinen, zoals mijn Limburgse opa en oma die vroeger ook hadden. Alle dorpen lijken uitgestorven, cafés, winkels en luiken zijn potdicht. We zijn blij dat er een supermarkt open is, zodat we op een bankje kunnen picknicken.

Op dit deel van de route zijn weinig overnachtingsplekken te vinden, maar het dorp Villabon heeft een gemeentelijke pelgrimsherberg. We hebben een mail naar het gemeentehuis gestuurd en kregen hoogstpersoonlijk antwoord van burgemeester Frerard. Natuurlijk zijn we van harte welkom. Bij aankomst blijkt dat we de enige gasten zijn.

We hebben een hele slaapzaal voor ons tweeën, wat een luxe. Er staan zelfs biertjes koud in de koelkast. Santé!