We voelen ons verwend door Marie en Yannick. Gisteravond zaten we uren aan tafel voor een traditionele Franse maaltijd. We keken onze ogen uit, want hun huis lijkt op een museum, met oude schilderijen, boeken, meubels, allerhande verzamelingen en spullen uit verre landen. Elk object heeft een verhaal, aldus Marie.

Deze ochtend zitten we aan tafel voor een uitgebreid ontbijt. Ook Harm is weer van de partij. Dan gaat de bel. Schuift er nog een pelgrim aan? Nee, het is een buurman die een cadeautje brengt: een eigenhandig geschoten fazant.

Marie wandelt vandaag een stukje met ons mee. Deze kwieke zeventiger is huisarts geweest en werkt nog steeds in het plaatselijke ziekenhuis. Als een volleerde gids leidt ze ons over de Camino.

Na een warm afscheid van Marie wandelen Dolph, Harm en ik nog kilometers over het kaarsrechte, oude spoortracé. Daarna vervolgen we onze weg door een dor en desolaat landschap.

Het is een magisch moment als we in de verte de Pyreneeën zien liggen. 

We eindigen de dag op een bijzondere plek: in het kerkje van Vialotte, midden in het bos. Het heeft vijftig jaar leeggestaan en is door vrijwilligers getransformeerd tot een unieke pelgrimsherberg. Naast de biechtstoel is ons kamertje met stapelbed, de douches zijn naast het altaar. We eten aan een lange tafel voor het altaar het avondmaal, maar niet het laatste.